Om 2 uur was ik bij de Heli Lounge Bar. Stom, want ik had eerst moeten kijken wanneer de bar geopend zou zijn. Het is een helikopter platform zonder omheining, boven op de hoogste, 34e verdieping van een gebouw midden in de stad waar je onderuit op een bank kunt hangen met een drankje en kan genieten van het uitzicht over de hele stad. Toen ik daar om openingstijd weer kwam, bleek dat je alleen naar de binnenplaats kon om 5 uur en dat het platform pas toegankelijk was om 6 uur en bij regen helemaal niet. Elkmoment kon het gaan hozen dus ik ben na die tweede keer maar weer naar mijn hostel afgetaaid. 1 foto gemaakt vanuit de lounge, en dan was het dan.

Gisteravond een gezellige avond gehad in de roofbar van het hostel. Allemaal spelletjes gedaan (klinkt oersaai maar was het niet), zoals zelf cocktails maken, een uitleg en maken en proeven van rijstwijn en met een typische Maleisische ‘blaasstok’ ballonnen kapot schieten. Het was veel te laat voor iemand die morgen een nacht zal gaan overslaan in het vliegtuig ...

Midden in de gezamenlijke ruimte zeide Pakistaanse man random: ‘Ik wil met jou trouwen. Ik kom met jou mee naar Nederland of jij ga met mij mee naar Pakistan.’ Bloedserieus. Op een best dwingende manier. Eerst dacht ik, dat moet een geintje zijn, maar op het moment dat hij verder ging met praat zoals: ‘jouw kinderen zijn mijn kinderen en als jij hulp nodig hebt dan kom ik’,toen had ik in de gaten dat hij het meende. Dan denk je misschien dat ik veel tijd met hem heb doorgebracht of dat wij veel gepraat hebben. Helemaal niet! Dat is het hem nou juist. Ik heb niet veel ervaring met reizen en miss zeggen mensen die in het Midden Oosten zijn geweest wel dat dit best normaal is en dat dat daar op deze manier vaker gebeurt. Misschien heeft hij meer vrouwen, hij heeft in ieder geval verteld dat hij getrouwd is. Het zal allemaalbest, maar voor mij was het nieuw en ik wist mij even geen raad. Hij is eigenaar van verschillende fabrieken waar men sieraden en kleding maakt. Hij had een doosje voor mij meegenomen, zei hij. Nadat ik zijn aanbod vriendelijk had afgewezen, zeiden omstanders dat je een afscheidscadeau niet kan weigeren, dat is onfatsoenlijk. Hij drong aan.Ik heb soms even tijd nodig om te bedenken wat de juiste beslissing is, die tijd had ik niet, het ging te snel, en zo stond ik het volgende half uurmet mijn bagage op het station metdat doosje in mijn hand waarvan ik ik dacht, nee, ik wil dit helemaal niet hebben! Maar ja, terug kon ook niet meer. Wie weet wat voor dure oorbellen dat zijn. Ze zijn in ieder geval goud met groen en huge.

Verder heb ik mijn nagels laten doen vanmiddag. En veel dingen gekocht zoals een powerbank, een draadloze koptelefoon, schoenen voor Denise, opladers, make-up en een nieuwe tas. Die tas moest ook wel want anders konden al die spullen niet mee.

Nu nog 3 uurtjes vliegen en dan ben ik in Nederland. Ik ga het weer, de vriendelijke mensen, de natuur, het eten, maar ook het goedkope leven missen. Het was een super reis, en zeker niet de laatste. Vanmiddag komen de kinderen en morgen gewoon .... aan het werk. Dit was het. Jazeker, ik ga het schrijven ook missen. Misschien zeg je: dan ga je daar toch mee door? Ik weet dat dat niet gaat werken in de praktijk want daarvoor is mijn leven te druk. Bedankt voor het volgen! En ook bedankt voor al die reacties, het deed mij goed.