Ik zit vol verhalen dus ondanks dat het laat is wil ik het toch opschrijven. Ik houd van schrijven maar dat wist je inmiddels vast al wel. Niet dat mijn schrijven kwaliteit is, nee, maar ik geniet er van om het te doen. Waar begin ik?

Vandaag heeft indruk gemaakt. Onder de indruk van mensen die ik ontmoet heb. Misschien zeggen jullie: dat wist je toch? Zo zijn de mensen inAzië. Nee, ik wist dat niet. De drie meest bijzondere momenten van vandaag moet ik even vertellen.

Een oud vrouwtje. Een kop kleiner dan ik, tenger en gerimpeld. Een minimensje, als je haar een duwtje zou geven dan ligt ze om. Ze zat naast mij in de ferrie. Ze vroeg mij waar ik vandaan kom en voordat ik het in de gaten had, begon ze te vertellen over haar moeder en dat ze graag wilde verhuizen maar dat dat onmogelijk was in haar situatie. Een heel verhaal. Ik moet naar de toilet, zei ik toen we samen de boot afliepen. Ze pakte mijn arm en bracht mij naar het toiletgebouw (eigenlijk wist ik wel waar het was maar ik zei het maar niet). Er kwam een klein zakje muntjes uit haar tas. Ging ze de toilet voor mij betalen!!! En het is onmogelijk te weigeren want dan beledig je haar. Het allerbeste, zei ze toen ze wegliep.

In de trein naar Taiping is het tjokvol. Ik herken inmiddels de Chinezen, Indiërs en Maleisiërs. Een mix van een chinees met een Indiër, noemen ze in de volksmond: Chindian. Maar dat even tussendoor. Ik ben de enige vreemde eend in de bijt. Mensen knikken vriendelijk als ze mij aankijken en zo nu en dan vraagt iemand waar ik vandaan kom en waar ik heen ga. Op het moment dat ik mijn ogen sluit om even te rusten, dan weet ik dat ze mij aankijken. Dat is een hele rare situatie. Je ogen dicht hebben en dan weten dat mensen je bekijken. Ik moest er ineens van lachen en dat was lastig want ik moest echt mijn best doen het in te houden. Dus toen dacht ik: hoe doe ik mijn ogen nou weer open? Eerst maar naar de grond kijken want dan hebben ze even de tijd om hun blik op iets anders te richten. Allen die ik even kort gesproken had, stakenhun hand op voordat ze uitstapten. En toenik zelf uitstapte kwamde conducteur nog even maar buiten: 'waar moet je heen? Dan zal ik je de weg wijzen'.

Het mooiste verhaal van vandaag is het pleintje om de hoek in Taiping. Ik had berehonger na mijn dag vandaag. Het werd al donker. (sorry, ik heb nog niet verteld wat ik heb gedaan vandaag. Super gave dingen. Ik vertel het nog maar ik denk niet dat ik er nu aan toe kom. Hahaha). Waar was ik gebleven? Ja, het eten. Ik loop met mijn bordje vol eten door de mensenmassa en dan vraagt een gezin of ik bij hun aan tafel kom zitten. De beste man bestelt drinken voor mij en er wordt een bord besteld met eten waar iedereen, inclusief ik, van neem.

Ik ben een emotionele muts. Altijd al geweest en ik vind dat prima. Ja, ik ben onder de indruk van vandaag. Ben er bijna emotioneel van.

En verder vandaag? Het nationaal park. Wandeling door de jungle en vervolgens met de boot van strandje naar strandje. Niet georganiseerd met een groep. Daar heb ik deze vakantie gewoon geen zin in. In plaats daarvanmet de snelle bus waarvan je denkt dat ie van de weg af flikkert als de bus een bocht maakt op eenbergweggetje.Eng soms.Super foto's gemaakt. Dat moet morgen maar want ben echt moe.

Ik zal morgenook een foto toevoegen van de taximan en het 'eetgezin' van vandaag.